2) Nie mam co robić, a w Rosji walą czystą

- Jest tutaj moja siostra?

- Jasne, siedzi z resztą w pokoju Harry’ego – rzucił mi rozbawione spojrzenie. – Jesteś tak stremowana moją obecnością, że nie patrzysz mi w oczy i cała się trzęsiesz?

- Hej, spokojnie – powiedziałam i popatrzyłam mu w oczy. – Wiem o twoim istnieniu od maksymalnie dwóch minut. Trzęsę się, bo nie wiem, gdzie zostawiłam torbę z telefonem, a muszę zadzwonić do swojego chłopaka i przyjaciółki.

- Aha. Pokój głąba jest pierwszy po prawej.

- Dzięki – powiedziałam i ruszyłam we wskazaną stronę. Dom w środku sprawiał wrażenie całkowicie niepasującego do swojej wiktoriańskiej oprawy – wnętrza były przejrzyste i nowoczesne. Po kilku sekundach dopadłam do drzwi z gigantycznym napisem HARRY i, niewiele myśląc, otworzyłam je.

- O, cześć, Blair – moim oczom ukazała się Claire leżąca na łóżku wodnym obok wesołego szczerbatego blondyna grającego z nią w Tekkena. -  Przed chwilą dzwonił do mnie Ryan. Po raz piętnasty. Mogłabyś się w końcu zacząć zajmować swoimi znajomymi.

- Mogłabyś się w końcu zamknąć – odburknęłam jej i zwróciłam się do blondyna. – Blair. A ty pewnie jesteś kolejnym z tego waszego zespołu, prawda?

- Tak, tak, jestem Niall – odpowiedział i rzucił mi krótkie spojrzenie. – Zaraz się z tobą przywitam, ale teraz muszę dokopać twojej siostrze – w tym momencie jego Yoshimitsu zniknął z ekranu by po sekundzie pojawić się za Anną, którą grała moja siostra, i z zaskoczenia powalić ją na ziemię. Tym sposobem Yoshimitsu Nialla wygrał walkę i zdobył trzeciego dana*. – No, to jestem Niall – uśmiechnął się łobuzersko i podał mi rękę.

- A gdzie Harry? I Nate?

- Harry poszedł z Nate’m do sklepu po coś do picia – Claire rzuciła mi swój telefon. – Masz, zadzwoń sobie do Ryana i Caydence. Tylko nie gadaj za dużo, bo potem znowu będę wysłuchiwać o tym, że płacą za duże rachunki za mój telefon.

- Powiedziałabym ci coś, ale nie warto. Za głupia jesteś, żeby zrozumieć – rzuciłam i wyszłam z pokoju Harry’ego na korytarz, gdzie natychmiast wpadłam na Liama.

- Co, stęskniłaś się? – zapytał i wyszczerzył zęby.

- Nie jestem jedną z tych rozhisteryzowanych czternastoletnich dziewczynek, wybacz – powiedziałam i minęłam go. Usiadłam na schodach prowadzących chyba do piwnicy i wybrałam numer swojego chłopaka.

- Claire? Gdzie jest Blair?

- Ryan, spokojnie, to ja.

- Dlaczego nie odbierałaś? – wrzasnął. – WIESZ, JAK JA SIĘ MARTWIĘ?

- Nie drzyj się – mruknęłam. – Zemdlałam, obudziłam się jakąś godzinę i nie mam bladego pojęcia, gdzie jest moja torba i mój telefon. Więc proszę, zamknij się.

- Claire powiedziała mi co innego. Przeklęta suka. Powiedziała, że zwiałaś z pogrzebu ojca z jakimś kuzynem i od tej pory nikt cię nie widział.

- Ja pierdolę – westchnęłam i oparłam się o ścianę. – Co za wredna... Kurwa, wiedziałam, że dobrze robię nienawidząc jej przez te czternaście lat.

- Kocham cię. Wracaj szybko, dobrze?

- Ja ciebie też. Napiszę ci smsa, jak będziemy wyjeżdżać z Brighton.

- Spoko, tylko zrób to już z twojego telefonu – zaśmiał się i rozłączył.

Mniej więcej podobną rozmowę odbyłam później z Caydence, moją najlepszą przyjaciółką.

- A, Cay, muszę ci jeszcze coś powiedzieć.

- No, co znowu zrobiłaś? – zapytała i mogę się założyć o dziesięć funtów, że właśnie w tej chwili na jej twarzy pojawił się chytry uśmieszek.

- Kojarzysz One Direction?

- Kojarzę, a co? – zapytała kompletnie zbita z tropu. – Nie mów, że w czasie tego snu pozemdleniowego** przeżyłaś jakąś reinkarnację i teraz zamiast AC/DC słuchasz One Direction...

- Nie, no co ty – odpowiedziałam i zaśmiałam się krótko. – Po prostu Harry Styles jest moim kuzynem.

Po drugiej stronie słuchawki zapanowała głucha cisza.

- Caydence? Caydence, żyjesz?

- JAKIM. KURWA. CUDEM. HARRY. STYLES. JEST TWOIM KUZYNEM? – wydarła się. – KURWA, KURWA, MÓWIŁAM CI, ŻEBYŚ MNIE ZABRAŁA NA TEN POGRZEB! TO NIE! BO TO POGRZEB! ZGINIESZ, KURWA, ZGINIESZ JAK WRÓCISZ DO LONDYNU!

- Od kiedy jesteś taka napalona na jakiegoś gościa?

- Nie na Stylesa jestem napalona! W zespole jest taki jeden naprawdę fajny, nazywa się Liam Payne... Pewnie go nie kojarzysz, ty w ogóle kojarzyłaś wcześniej One Direction?

- A w One Direction jest tylko jeden Liam? – zapytałam, chociaż w głębi duszy znałam już odpowiedź na to pytanie.

- Tak, jeden... A co?

- A bo ten twój cały Liam – westchnęłam. – Zarywa do mnie od momentu, kiedy babcia przywiozła mnie do Harry’ego. Czyli od jakichś dwudziestu minut.

- Wiesz co – powiedziała zaskakująco spokojnym głosem. – Może ty lepiej nie wracaj do Londynu. Tak będzie lepiej dla twojego życia. Chociaż... W BRIGHTON TEŻ CIĘ ZNAJDĘ.

- Caydence, jeśli wszystko dobrze się potoczy, a wiele na to wskazuje... To co weekend będziesz mogła spotykać się z tymi twoimi bogami.

- Co masz na myśli?

- Raczej będę utrzymywać kontakt z tą częścią rodziny – powiedziałam i uśmiechnęłam się smutno. – Ale opowiem ci wszystko w Londynie, bo sama też jeszcze wiem niewiele.

- Dobrze, ale uważaj. Mogę być groźna, trolu.

- Powiedziała laska wyglądająca jak skrzyżowanie krowy z jamnikiem.

- Ty chyba krowy nie widziałaś.

- Widziałam, uwierz. Patrzę na ciebie prawie codziennie od dziesięciu lat.

W tym momencie na początku przedpokoju zamajaczył mi kształt, który przypominał Harry’ego. Kształt miał na głowie burzę kręconych brązowych włosów.

- Harry! Harry, chodź na chwilkę!

- Co? KOGO TY WOŁASZ? – w słuchawce odezwała się przerażona Cay.

- Harry, mam do ciebie prośbę – powiedziałam, kiedy chłopak podszedł do mnie i uśmiechnął się szeroko. – Na pewno macie jakąś taką megapopularną piosenkę, prawda? – kuzyn skinął głową. – Bo ja tutaj rozmawiam właśnie z moją brzydką przyjaciółką, która się wami jara...

- Kurwa – Caydence pochwaliła się słownictwem.

- I czy mógłbyś jej zaśpiewać dwie-trzy linijki? Wiesz, powiesz jej jeszcze „cześć, Caydence” i już będzie cała twoja, na razie tylko przez telefon, ale zawsze coś.

- Caydence? Ładne imię, nie znam jeszcze żadnej dziewczyny o takim imieniu.

- Co on tam mówi?

- Powiedział, że masz ładne imię, sieroto. Jaraj się – podałam Harry’mu telefon i przesunęłam się na schodach robiąc mu miejsce.

- Cześć, Caydence – powiedział, a jego zielone oczy się zaśmiały. – Tak, naprawdę jestem Harry’m Stylesem. I tak, naprawdę masz ładne imię. Słuchaj, zaśpiewam ci refren What Makes You Beautiful, dobra?

- Ja pierdolę – wybuchłam niepohamowanym śmiechem.

- A tobie co? – zdziwił się Harry.

- Naprawdę nazwaliście piosenkę What Makes You Beautiful? Przecież to jest takie banalne, że aż beznadziejne. Że też te wszystkie laski na to lecą.

- Lecą, lecą – szepnął i wskazał mi telefon. – Z najlepszym przykładem teraz rozmawiam.

- Ale Cay... Dobra, śpiewaj już.

- Baby, you light up my world like nobody else / The way that you flip your hair gets me overwhelmed / But when you smile at the ground it ain’t hard to tell / You don’t kno-o-ow / You don’t know you’re beautiful!

- HAHAHAHA, NIE MOGĘ, HAHAHAHA, RATUJ MNIE!

- To już uwierzyłaś, że to ja, Harry? – chłopak powiedział do telefonu i rzucił mi karcące spojrzenie. – Caydence mówi, że wierzy mi tylko dlatego, że usłyszała twój świński śmiech.

- Też ją pozdrów – westchnęłam i zaczęłam ocierać oczy z łez, które pojawiły się przy niekontrolowanym napadzie śmiechu. Naprawdę są dziewczyny, które lecą na tekst „sposób, w jaki odrzucasz włosy mnie przytłacza”? Nie chcę dłużej żyć na tym świecie.

- Dobra, my kończymy. Trzymaj się – Harry podał mi telefon.

- No, cześć, Cay – powiedziałam i rozłączyłam się nie zważając na protestującą w słuchawce Caydence.

- Lepiej się już czujesz?

- Tak, jasne, dzięki – podał mi rękę i pociągnął w stronę swojego pokoju. – Czy ten Liam zawsze jest taki denerwujący?

- Zdarza mu się – westchnął Harry, kiedy wchodziliśmy do dusznego pomieszczenia zapełnionego ludźmi i pudełkami z pizzą, jakim był jego pokój. Ludzi co prawda było tutaj stosunkowo niewiele, bo tylko czwórka, ale mały metraż robił swoje.

- Cześć, jestem Nate i tak się złożyło, że jesteśmy przyrodnim rodzeństwem – przede mną wyrósł szatyn o niesamowitych szmaragdowych oczach. Kurde, w przyszłości będzie z niego naprawdę niezły przystojniak. Jestem żeńskim kazirodcą.

- Cześć, Blair – uśmiechnęłam się do niego, a on w odpowiedzi podał mi szklankę soku grejpfrutowego. Wzięłam łyk i natychmiast poczułam gorzki smak wódki. – Sex on the beach?

- Test na siostrę – Nate przybił mi piątkę. – Zdałaś.

- To chodź teraz ze mną i zrobimy test na dziewczynę – krzyknął Liam znad hawajskiej. – W programie prawdziwy sex on the beach.

- Jesteś żałosny – mruknęłam i pochwyciłam kawałek margharity. Z pizzą w ustach przysiadłam koło Nialla i rozpoczęliśmy rozmowę o tym, że zawsze chciałam nauczyć się grać na gitarze, ale po pierwszych zajęciach stwierdziłam, że nie mam talentu i odpuściłam.

- No to ja cię nauczę – uśmiechnął się.

- Ja pomogę – wtrącił się Liam i usiadł pomiędzy mną i Niallem.

- To mnie też nauczycie – zawołał Nate znad laptopa, na którym razem z Claire siedzieli na chatroulette i co chwila wyśmiewali się z Turków pisząc „KEBAB” i od razu klikając „NASTĘPNY”. Dzieci.

- Ja też chcę – dodała Claire.

- To ja też będę uczył – Harry wszedł do pokoju z dwoma butelkami martini bianco w rękach.

- Chyba jak robić drinki.

- Tego też mogę – westchnął i postawił dobytek na biurku. – Podrywacz, rzuć mi sprite’a – mruknął do Liama, a ten walnął go butelką w łeb. – Dzięki. Blair, limonka czy cytryna?

- Obie możesz dać. A masz miętę?

- A tam mięta. Lodu też nie ma. Przeżyjemy. W Rosji walą czystą i nic im nie jest.

- Ale my nie jesteśmy Rosjanami, idioto.

- No i co z tego? Zresztą mam was gdzieś – połowę wysokiej szklanki zapełnił martini, dolał ¼ szklanki sprite’a, wrzucił dwa plasterki cytryny i zamieszał ołówkiem. – Róbcie sobie sami.

- A zrobimy – wstałam i podeszłam do lepiącego się biurka. – Kurde, posprzątałbyś od czasu do czasu.

- Tak, bo ja nie mam co robić, tylko będę sprzątać.

Wzięłam w miarę czystą szklankę i nalałam do niej jakieś ¾ szklanki martini, a na górę wrzuciłam chyba z 5 plasterków limonki i cytryny.

- Też byś nam mogła zrobić – jęknął Niall.

- Tak, bo ja nie mam co robić, tylko będę wam robić pseudodrinki.

_______________________

*Tekken jest naprawdę zajebisty, sama gram.

*takiego słowa nie ma, ale no wiecie...

Trochę śmiechowo wyszło i głównie akcja oparta jest na dialogach, ale mam nadzieję, że będzie się podobać. I dziękuję za wszystkie komentarze, motywujecie mnie! :D

+ gdyby ktoś chciał, podam swojego twittera, bo jak czytam inne blogi i później komentarze do nich, to zauważyłam, że jest to bardzo popularna metoda komunikacji (; - https://twitter.com/#!/vektorek