3) Obiad przyprawiony zielonym curry

Obudziłam się na podłodze w za dużej koszulce z napisem KOCHAM ONE DIRECTION obok Liama, który na brzuchu miał napisane JESTEM NAJLEPSZĄ DUPĄ W MIEŚCIE.

Z trudem podniosłam się do pozycji siedzącej i rozejrzałam dokoła. W moje oczy natychmiast uderzyły promienie słoneczne przebijające się przez wielkie okna salonu Stylesów. Ale moment, co ja robiłam w salonie? Przecież wczorajszy wieczór spędzaliśmy w pokoju Harry’ego...

- Blair, siema! Lubisz jajecznicę ze szczypiorkiem?

Przede mną nagle pojawił się zielonooki w uroczym kuchennym fartuszku i z wielką patelnią w prawej ręce. Włosy jakoś dziwnie sterczały mu na wszystkie strony, co dość nieudolnie zamaskował kuchennym czepkiem. Nie wiem, czy którakolwiek z jego wielkich fanek chciałaby go teraz pocałować.

- Co... Ja... Tak, lubię... – popatrzyłam na niego nieprzytomnym wzrokiem. – A, Harry... Jak my się tutaj znaleźliśmy? – zapytałam, kiedy kuzyn zniknął.

- Chodź tu do mnie, wszystko ci opowiem – zawołał.

Nie wiem jak, ale jakimś cudem zdołałam wstać i przejść parę kroków do całkiem sporego aneksu kuchennego w salonie. Przysunęłam krzesło do blatu i w napięciu czekałam, aż Harry zacznie mówić.

- Więc chcesz wiedzieć, co zdarzyło się poprzedniej nocy – teatralnym gestem ściągnął czepek z głowy. – Pozwól, iż opowiem ci tę historię. Osiemnaście lat temu, kiedy jeszcze nie było...

- Styles – jęknęłam. – Fakty. I masło ci się przypala.

Harry wydał z siebie syk wściekłości i w niesamowitym tempie pobiegł do lodówki, wyciągnął z niej szklankę ze zmieszaną zawartością ptasich jaj i wlał to na patelnię.

- Co ja ci będę opowiadał – mruknął i rozpoczął zacięte gotowanie, czyli mieszanie jajek na patelni. – Jak skończyliście drugą butelkę martini, przyniosłem wam cytrynowe bacardi.

- Jak skończyło się nam?

- No tak, tobie i Liamowi – odparł i zaczął nakładać jajecznicę na pięć uprzednio przygotowanych talerzy. – Możesz mi podać szczypiorek? Jest pokrojony na talerzyku na drugiej albo trzeciej półce w lodówce.

W drodze do lodówki analizowałam to, co przed chwilą powiedział mi Harry. Świetnie, narąbałam się w trzy trupy z gościem, na którego najchętniej bym zwymiotowała.

- Ale nie zrobiłam niczego głupiego? – zapytałam z nadzieją sypiąc jajecznicę szczypiorkiem. – Wiesz, w sensie nie lizałam się z nim albo mnie nie przeleciał?...

- Nie, nie, tutaj akurat cię kontrolowałem – uśmiechnął się z wyższością. – Tak szczerze, to opiliśmy was tylko dlatego, że razem z Niallem chcieliśmy sprawdzić, jak mocną głowę ma ten idiota, a że ty się przyłączyłaś, to był tylko skutek uboczny operacji...

- A, no to, hm, to całkiem dobrze – stwierdziłam i zaczęłam jeść. Całkiem dobra mu wyszła ta jajecznica. – A co robię w tej koszulce?

- Po połowie martini doszłaś do wniosku, że chcesz się przebrać, więc rzuciłem ci jakąś koszulkę, a ty polazłaś z nią do łazienki i później tak wróciłaś – westchnął i pomaszerował ze swoją porcją w stronę stołu.

- Czyli całkiem okej – powiedziałam i dokończyłam w milczeniu jajecznicę. W połowie mojego jedzenia do kuchni wpadli Nate, Niall i Claire, którzy porwali swoje talerze i pognali z powrotem do pokoju Harry’ego.

- Ile można grać – mruknął Harry i rozpoczął chowanie brudnych naczyń do zmywarki. Wpadłybyście na pomysł, że z niego taka kura domowa? Albo kogut?

- Babciu, tyle razy ci mówiłem, że jeśli już koniecznie chcesz wymieszać makaron z warzywami i kurczakiem na patelni, to dodajesz go na końcu, a nie na początku.

- A skąd wiesz kochanie, że dodałam go na początku?

- Czuję – mruknął Harry.

Siedzieliśmy w ogrodzie dziadków i jedliśmy obiad. My, czyli jak to nazwał dziadek, młode pokolenie Anglii, jedliśmy kurczaka po tajsku z zielonym curry (wbrew pretensjom Stylesa makaron był naprawdę dobry). Babcia, dziadek, mama und so weiter (wiedziałam, że kiedyś przyda mi się nauka niemieckiego!) pożerali w tym czasie pstrąga pieczonego z ziołami. Nie lubię ryb, więc jakoś mnie to nie ruszyło, ale nawet ja muszę przyznać, że pstrąg pachniał cudownie, jak pola w Prowansji...

Rozmarzyłam się.

- Blair, zanim pojedziecie, chciałabym jeszcze z tobą porozmawiać – zwróciła się do mnie babcia. – Wiesz, o tym, czego nie dokończyłyśmy wczoraj.

- Mhm, dobrze – powiedziałam z ustami pełnymi kurczaka.

Dowiedziałam się kilku interesujących rzeczy.

Jednak chyba najważniejszą z nich był fakt, że od kiedy urodził się Nate, mój tata nie zabiegał o kontakty ze mną i Claire. Ba, nie pozwolił na to nikomu w rodzinie i stale kontrolował, czy aby na pewno nikt nie ma z nami kontaktu. Chore, ale jakoś się nie zdziwiłam. W końcu facet był psychiatrą.

Po moich narodzinach wyjechał robić doktorat na Harvardzie, wrócił po dwóch latach (jak się okazało, poznał tam Vanessę, która też była z Londynu), zrobił dziecko mojej mamie, znowu pojechał do Stanów, wrócił na dwa dni przed urodzeniem się Claire, potem znowu wyjechał i ślad po nim zaginął.

Jedyną rzeczą, którą po sobie zostawił, był krótki liścik, mniej więcej o takiej treści: Za miesiąc urodzi mi się syn, więc cześć. Możesz zostawić sobie nazwisko.

Cham, gnój, prostak, palant, chuj – jest wiele określeń, żeby zdefiniować takiego człowieka. Pozostanę jednak przy prostym – mój ojciec, bo staram się całkowicie wymazać go z pamięci.
________________________
Przepraszam, zdecydowanie za krótki (ale fajnie mi wyszedł ostatni fragment, przynajmniej mi się podoba). W środę/czwartek dodam taki naprawdę porządny rozdział, ale za dużo się ostatnio dzieje i jestem troszeczkę zbita z tropu, zobaczymy, jak na mnie wpłynie dwa dni szykujących się imprez (;